Ik ben Eva, aangenaam

Ik ben verhalenverteller. Spaans én Nederlands, geboren in de Achterhoek en grootgebracht tussen werelden, overtuigingen en tegenstellingen. Dat schakelen tussen wat zichtbaar is en wat gevoeld wordt, zit inmiddels in alles wat ik doe.

Verhalen zijn voor mij geen communicatietool. Ze zijn een manier van leven. Een manier om dichter bij jezelf en de ander te komen. Na mijn VWO vertrok ik met een koffer naar Mallorca. Vier jaar eiland, veel werk, veel geleerd. Maar het werd te klein. Ik ging terug naar Nederland, studeerde Spaans aan de Universiteit van Amsterdam, gaf les, organiseerde reizen. Tot ook dat begon te wringen. Het was tijd voor iets nieuws.

Ik stapte het bedrijfsleven in, werd consultant en projectmanager bij grote verandertrajecten. Op papier een rationele wereld, maar voor mij draaide het altijd om mensen. Want zij zijn de kern van elk succes.

Tegelijkertijd groeide er iets anders in mij. Ik schoolde me om en ging werken als coach en traumatherapeut. Vanaf 2013 tot en met 2024 luisterde ik naar verhalen die zelden hardop verteld worden. Twaalf jaar lang werkte ik met mensen die durfden te zakken, tot onder de oppervlakte, naar die plek waar het lichaam, de stilte, de onderstroom en de ziel het verhaal overnemen. Soms doe ik nog steeds een traject, als het klopt.

Dat werk heeft me gevormd. Niet in wat ik doe, maar in hoe ik kijk. Naar mensen, organisaties, en de lagen die vaak onbenoemd blijven. Ik leerde om het verhaal niet alleen te horen, maar ook te voelen. En dat neem ik nog elke dag mee in mijn werk.

In 2015 kreeg ik de diagnose lymfeklierkanker. Die ervaring veranderde alles. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal en, al klinkt het voor mij altijd wat zweverig, op spiritueel niveau. Het aankijken van je eigen sterfelijkheid verandert hoe je in het leven staat.

Ik leerde dat niets vanzelfsprekend is. Dat ‘gewoon weer doorgaan’ na ziekte niet zo simpel is als het lijkt. Dat sommige dingen om vertraging vragen, en andere juist om moed.

Moed om echt te leven, en te werken naar je waarden.
Moed om jezelf opnieuw uit te vinden.
Moed om verwachtingen los te laten, en te gaan staan voor wat voor jóu klopt.
Moed om je stem te gebruiken.

En uiteindelijk ook: moed om groter te gaan denken. Tot ik op een dag voelde: dit mag niet opgesloten blijven in één-op-éénkamers. De vragen die mensen zichzelf stellen, over richting, regie, betekenis en wat er wringt, leven niet alleen in individuen, maar ook in organisaties. In systemen. En daar mogen andere verhalen klinken. Verhalen met nuance. Met echtheid.

De mensen met wie ik werk

Ik werk met mensen die ergens onderweg hun taal zijn kwijtgeraakt. Niet omdat ze niets te zeggen hebben, maar omdat wat ze wíllen zeggen te groot is geworden voor snelle zinnen, en te echt om te passen binnen de kaders van een format.

Leiders, initiatiefnemers, organisaties. Mensen die diep vanbinnen voelen dat ze iets wezenlijks bijdragen, maar merken dat hun verhaal onderweg is verwaterd. Ze willen niet overtuigen, maar verbinden. Zoeken naar woorden die niet botsen, maar openen. Zinnen die niet gladgestreken zijn, maar doorvoeld. Taal die klopt met wie ze zijn, en resoneert bij wie het mag raken.

Vaak zijn het mensen die verandering dragen, zonder daar een bord boven te hangen.
Die weten dat het niet gaat om harder roepen, maar om eerlijk durven zijn.

En als de woorden niet vanzelf komen, ben ik er. Niet om het mooier te maken dan het is, maar om samen op zoek te gaan naar taal die voelt als thuiskomen. Want wat bezield is, verdient taal die blijft hangen.

De reden waarom

Ik geloof dat het leven niet draait om winnen of doorgaan, maar om werkelijk aanwezig zijn.
Dat zorg niet alleen gaat over behandelen, maar over gezien worden als mens. Dat volwaardig meedoen begint bij gelijkwaardigheid. En dat de eerste stap daarin luisteren is.

Verhalen zijn voor mij geen luxe, maar een manier om terug te keren naar wat er echt toe doet. Ze brengen menselijkheid in systemen die soms hun ziel zijn kwijtgeraakt. Ze brengen adem in beleid, nuance in debatten, en zachtheid in verandering.

Ik werk met organisaties die geen perfecte antwoorden hebben, maar wel de moed om vragen te blijven stellen. Zorginstellingen, welzijnsorganisaties, organisaties met een maatschappelijke missie. Niet omdat ze alles al op orde hebben, maar omdat ze durven blijven ontdekken. En in dat ontdekken en verwonderen zit precies de kracht.

Wat ik doe, in de praktijk

Ik help leiders en organisaties hun missie tot leven te brengen. Door verhalen die raken. Die verbinden. Die blijven hangen. Ik schrijf geen content met als enige doel om iets te verkopen.
Ik schrijf om zichtbaar te maken wat ertoe doet. Zodat wie jij bent, als merk, als mens, als organisatie, ook echt aankomt bij de ander.

Dat doe ik nooit zomaar. Ik werk vanuit strategische samenhang. Soms is dat een tekst voor een product. Soms een post over een initiatief. Soms een verhaal dat raakt, een vacature die mensen beweegt, of een blog die laat voelen: dit klopt.

Ik combineer strategisch denken met psychologisch inzicht. Mijn achtergrond als coach en lichaamsgericht traumatherapeut helpt me niet om te sturen, maar om te luisteren, naar wat er nog geen woorden heeft. Ik werk niet met formats. Ik werk met gevoel. Met taal die klopt. Met verhalen die bewegen.

Wat verhalen teweeg brengen

Mijn werk is niet alleen gevoelsmatig sterk, het is ook strategisch onderbouwd. Ik denk mee op inhoud, op timing, op effect. Zodat verhalen niet alleen raken, maar ook landen. Ze brengen herkenning, beweging, respons. En ja, dat zie je terug.

In hoe een boodschap resoneert bij je doelgroep, in hoe collega’s het oppakken. In hoe een vacature niet alleen reacties oplevert, maar de juiste mensen aantrekt.

Verhalen die kloppen, maken het verschil. Niet omdat ze mooi zijn, maar omdat ze werken. Zichtbaar zijn is mooi. Maar zichtbaar zijn met iets dat klopt voor jou én herkenbaar is voor je publiek?
Dát is waar het verschil begint.