Rob is net "schoon" verklaard. Hij heeft 6 chemokuren en 6 immunotherapie behandelingen achter de rug. En op 11 maart een PET-scan die geen actieve cellen meer laat zien. Nu volgt de fase van controles. We spreken elkaar een paar weken nadat de behandelingen zijn afgerond. Wat hij deelt, is eerlijk en vol menselijke veerkracht.

Er zijn weinig gebeurtenissen die ons zo rauw met onze kwetsbaarheid confronteren als kanker. Soms komt het dichtbij, bij mensen die je kent. Soms lees je het in het nieuws. Een jong stel, vol plannen, een eerste kindje onderweg. En ineens: uitgezaaide kanker.

Kanker kijkt niet naar je afkomst, je leeftijd of je dromen. Er zijn weinig gebeurtenissen die ons zo rauw met onze kwetsbaarheid confronteren als kanker.

Het is geen ziekte die kijkt naar je afkomst, je leeftijd, je plannen of idealen. Het maakt geen onderscheid. Kanker vraagt niet of je gelovig bent, of je kinderen hebt, of je net aan een nieuw hoofdstuk begonnen bent.

Tijdens mijn gesprek met Marieke voel ik meteen: dit is niet alleen haar verhaal. Dit is ook het verhaal van velen die nu, jong, midden in het leven, kanker krijgen en verdwalen in een zorgsysteem dat vooral gericht is op het lijf, niet op het leven.

Marieke is 37. Ze heeft een zoontje van basisschoolleeftijd en werkt in het onderwijs. Ze staat in de startblokken om haar leven verder op te bouwen, tot ze een bobbel voelt in haar borst. "Ik voelde hem per ongeluk. Ik check nooit. Maar dit zat er en het voelde meteen niet goed."

Ik zit van de week in de auto met mijn jongste zoon van 13. We hebben het over vroeger. Over dat ik tien jaar geleden kanker kreeg. "Had ik dan een zusje gehad?" "Of een broertje," zeg ik. "Ja, ik had heel graag nog een derde gewild."

En dat ik door de behandelingen geen kinderen meer kon krijgen. We zijn onderweg naar honkbal. En terwijl hij naast me zit, dwalen mijn gedachten af. Terug naar die tijd. Ik had toen twee bedrijven in de opstartfase. Bakken met energie. Ambitie waar je u tegen zegt.

Ik spreek Andreas voor Project Niemandsland een tweede keer. De eerste keer ontmoetten we elkaar in mijn podcast 'Gewoon Eva', waar we spraken over wat het betekent om te leven met een chronische vorm van kanker. Nu praten we opnieuw, dit keer over werk, over energie, en over wat er verandert als je functie na je diagnose niet meer past bij wie je bent.

Wat ik bewonder in Andreas is hoe hij met veerkracht en aanvaarding de regie opnieuw heeft opgepakt. Door creativiteit en initiatief vond hij een vorm van werken die klopt. Zonder zichzelf voorbij te lopen, en met oog voor wat wél kan.

Ik spreek Patricia Richards op een donderdagochtend in februari. Ze oogt warm, vriendelijk, een vrouw die altijd heeft geleefd voor anderen. Maar achter haar open blik schuilt een diepe reis: een zoektocht die begon toen ze, na ruim 32 jaar in de zorg te hebben gewerkt, niet meer kon doen wat haar identiteit jarenlang had bepaald.

Toen haar lichaam haar tot stilstand dwong, begon een andere uitdaging. Niet alleen weer "beter worden" van borstkanker, maar vooral het verlies aanvaarden van haar oude zelf. Patricia leerde met en na kanker leven met de vraag: wie ben ik als ik niet meer de rots in de branding ben?

Wat als je wél alles goed deed?
Wat als je op tijd rust nam, je trauma’s aankeek, je voeding aanpaste, positief dacht en tóch ziek werd?

In een wereld waarin alles maakbaar lijkt, is dat moeilijk te verdragen. Deze blog gaat over dat ongemak. Over kanker, controle, en de hoop op een verklaring.

Maar vooral over wat ik leerde, toen het leven ineens geen zin meer leek te hebben. En hoe ik opnieuw begon, zonder zekerheid, maar mét betekenis.

Toen Ronald Sluiter geconfronteerd werd met kanker, viel zijn leven stil. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal: wie ben je nog als je lichaam je in de steek laat?

En wat laat je zien aan je omgeving, aan je kind, je partner, je collega’s, als kwetsbaarheid geen ruimte lijkt te hebben?

In een wereld die van mannen verwacht dat ze sterk, stabiel en onaantastbaar zijn, koos Ronald voor een ander pad.

Een PET-scan, een masterdiploma en een werkgever die haar nooit als patiënt zag. Evelien kreeg borstkanker, maar bleef in beweging, met haar kinderen, haar werk en haar geloof als ankers. Dit is haar verhaal over verantwoordelijkheid, vertrouwen en de kracht van kleine overwinningen.

Voordat Karin kanker kreeg, leefde ze ‘in dienst van anderen’. Ze was een rasechte pleaser. Haar vader was al een aantal jaren ziek door blaaskanker en naast de zorg voor haar eigen gezin stond ze ook altijd klaar voor haar ouders.

"Als mijn vader een slechte dag had of mijn moeder zich minder voelde, sprong ik in." Ik voelde me verantwoordelijk voor hun welzijn. Alsof ik, door voor hen te zorgen, iets goed kon maken. Maar goed voor mezelf zorgen? "Daar stond ik niet eens bij stil."