Het leven is niet maakbaar en dat doet pijn

Wat als je wél alles goed deed? Wat als je op tijd rust nam, je trauma’s aankeek, je voeding aanpaste, positief dacht en tóch ziek word?

In een wereld waarin alles maakbaar lijkt, is dat moeilijk te verdragen. Deze blog gaat over dat ongemak. Over kanker krijgen, controle, en de hoop op een verklaring.

Maar vooral over wat ik leerde, toen het leven ineens geen zin meer leek te hebben. En hoe ik opnieuw begon, zonder zekerheid, maar mét betekenis.

Als ik de Law of Attraction moet geloven, heb ik lymfeklierkanker gemanifesteerd met mijn gedachten. Ik zat er inderdaad al jaren op te wachten, want wat leek me dat heerlijk: kanker krijgen.

Als ik de online trauma-healers moet geloven, komt het door mijn onverwerkte pijn.
Klopt. Ik heb diepe wonden. Ik dacht alleen dat ik ze allemaal had aangekeken. Hoe onnozel toch van me.

Als ik de holistische voedingsleer moet geloven, komt het door al het voedsel waar zoveel suiker in zit en overbewerkt is. Foei Eva, geen ongezond eten meer voor jou!

En als ik de wetenschap moet geloven, had ik gewoon dikke pech.
Diagnose: lymfeklierkanker. Zomaar. Plotseling. Out of the blue ben je ziek, terwijl je gewoon je leven leidt. Kankerpatiënt op mijn 39ste, met een kind van zes en een kind van drie.

Oneerlijk?
Ja. Pijnlijk oneerlijk.

Heftig, deze uitspraken?
Vind ik ook.
En toch… ik begrijp het.

We zijn in ons groeiende individualisme en privilege gaan geloven in de maakbaarheid van het leven.

Gezondheid. Geluk. Succes. Zelfliefde. Zichtbaarheid.

Je hebt het allemaal in de hand.

En als het misgaat?
Dan ligt het aan jou.
Aan je trauma’s. Je inzet. Je energie. Je mindset.

We zijn het verleerd om onmacht te verdragen.
Ziekte, pijn en sterfelijkheid: we willen het zo graag begrijpen.
Want als we het begrijpen, kunnen we het oplossen. En leven we lang en gelukkig.

Ik geloof daar niet meer in.
Niet dat ik het niet geprobeerd heb.
Ik ben ook een kind van deze tijd.

Maar tijdens het ziekteproces en vooral in de fase erna, het Niemandsland,
waar je ‘weer beter’ bent, maar helemaal opnieuw moet beginnen,
ontdekte ik iets anders:

We zijn onderdeel van het leven.
We staan er niet boven, niet onder, maar er middenin.

En het leven?

Is rommelig.
Is willekeurig.
Is onvoorspelbaar en oneerlijk.

Het leven is genadeloos en prachtig tegelijk.
En het vraagt iets anders van ons dan alles willen verklaren of controleren.

Het vraagt om te durven blijven.
Ook als er angst is. Ook als er onmacht is.
Ook als je het even niet weet.

Waarom ik dit met je deel?
Omdat het bijna Pasen is. En Pasen gaat over opnieuw beginnen.

Niet als alles is opgelost en gladgestreken.
Maar omdat je ervoor kiest om te léven, ondanks het ongemak.

En ik geloof dat we dat niet alleen hoeven doen.
Juist als het leven geen antwoord geeft, kunnen we elkaar opzoeken.

Dus kijk elkaar vandaag eens echt in de ogen.
Geef een knuffel. Zoek samen paaseitjes.
Niet om iets op te lossen.
Maar om te zeggen: ik ben er.

P.S: 👉 Wil je vaker dit soort verhalen lezen?
Sluit je aan bij The Stories of Eve, een plek waar moed, groei en verhalen samenkomen.
Waar ruimte is om samen te onderzoeken, te luisteren en te vertellen.