Karin dacht dat ze alles kwijt was na kanker. Maar toen vond ze zichzelf

"Als ik het goed deed voor een ander, dan voelde het alsof ik het ook goed deed voor mezelf. Maar mijn eigen behoeftes? "Die zag ik niet."

Leven voor de ander

Voordat Karin kanker kreeg, leefde ze ‘in dienst van anderen’. Ze was een rasechte pleaser. Haar vader was al een aantal jaren ziek door blaaskanker en naast de zorg voor haar eigen gezin stond ze ook altijd klaar voor haar ouders. "Als mijn vader een slechte dag had of mijn moeder zich minder voelde, sprong ik in." Ik voelde me verantwoordelijk voor hun welzijn. Alsof ik, door voor hen te zorgen, iets goed kon maken. Maar goed voor mezelf zorgen? "Daar stond ik niet eens bij stil."

Ook in haar werk vond ze nooit echt haar plek. "Ik had verschillende studies gedaan: mode, vrijetijdskunde, en ik had gewerkt in de uitzendbranche en marketingcommunicatie." Verbinden en creatief meedenken lagen me goed, maar nergens voelde ik: 'Hier hoor ik echt thuis.'"

Het patroon was altijd hetzelfde: ze zorgde voor anderen en cijferde zichzelf weg. "Ik wist niet wat ik wilde, dus ik focuste me op de ander." Ik deed veel voor de school van mijn kinderen, organiseerde vaak uitstapjes. ‘Ga de wereld ontdekken, kijk verder dan school alleen,’ zei ik dan tegen hen. "En ondertussen vergat ik zelf te ontdekken wat ik echt wilde."

Tot kanker haar dwong stil te staan.

De diagnose: “Dit is foute boel.”

Op de dag van haar diagnose ging ze alleen naar het ziekenhuis. "Mijn partner was aan het werk, want ik dacht: 'Dit zal wel weer een cyste zijn.'" De radioloog keek naar het scherm en zei zonder aarzelen: ‘Dit is foute boel.’ De woorden snijden door de ruimte. "Lig je daar, en de wereld om je heen verdwijnt. Geluiden klinken gedempt en ik stijg boven mezelf uit. De tranen rollen over mijn wangen, maar ik voel ze niet echt. En ik denk alleen maar: ‘Dit kan niet, dit gebeurt niet.’"

Op dat moment miste ik de zachtheid van oprechte menselijke aandacht. Ik hoorde alleen de verpleegkundige zeggen: "Kun je zelf iemand bellen?" Alles ging in een waas en de volgende patiënt stond al klaar. De woorden ‘Dit is foute boel’ bleven door mijn hoofd echoën en niemand vroeg: ‘Hoe is dit voor jou?’

De kracht van échte aandacht

In het ziekenhuis in Leeuwarden waren de artsen vastbesloten: chemo, snijden en bestralen. Er was geen ruimte of tijd om echt te kijken of dat nodig was. Karin voelde: "Dit klopt niet." Daarnaast wilde ze ook haar linkerborst laten verwijderen. "‘Die borst is niet ziek,'" zeiden ze. Maar ik voelde: ‘Er klopt iets niet.’" Dus vroeg ze een second opinion aan in een ziekenhuis in Bilthoven.

In het Alexander Monro Ziekenhuis was de aanpak totaal anders. "Geen snelle consulten, geen afgemeten antwoorden, maar een persoonlijk gesprek aan tafel met een kop thee, waarin echt werd geluisterd en meegedacht." Mijn arts keek me aan en vroeg: ‘Hoe gaat het met je?’ Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel. En ze zagen wat ik al voelde: beginnende haardjes in mijn linkerborst. ‘Wij snappen je keuze,’ zeiden ze. ‘Wij gaan met je mee en halen deze borst ook weg.’"

Hier mocht ze bestaan, met alles wat erbij kwam kijken. "Ik mocht huilen, en mijn man was ook welkom." En wat ik nooit had verwacht: mijn oncoloog knuffelde me. Dat had ik nog nooit meegemaakt, maar het deed zoveel. Die warmte, die menselijkheid, dát gaf me vertrouwen. Mijn arts zei: ‘Ik behandel mijn patiënten zoals ik mijn moeder of mijn zus zou behandelen.' "En dat maakte ze waar."

Na de operatie: verlies op verlies

De operatie was achter de rug en haar beide borsten waren verwijderd. Maar voordat Karin kon herstellen, kwam het volgende verlies: haar vader lag op sterven. "Ik kon niet meteen naar hem toe, mijn lichaam was te zwak." Toen ik eindelijk kon, was hij al overleden. Ik stond bij zijn bed en riep: ‘Pap, je zou op me wachten!' "Maar hij was er niet meer."

Terwijl haar familie bezig was met het sterfbed en afscheid van haar vader, wachtte zij op de uitslag van haar tumoren. "Maar niemand was daar écht mee bezig." "Het voelde alsof mijn proces onzichtbaar was."

Het verlies van haar vader raakte een diepere laag. "Mijn vader was vrij introvert." Hij was er niet voor diepgaande gesprekken, niet voor warme knuffels of troost en bevestiging die ik zo nodig had. Maar ik verlangde er wél naar. "En nu hij er niet meer was, kon dat verlangen ook niet meer worden ingelost."

Niemandsland: het moment waarop alles stilvalt

Ze belandde in Niemandsland. Het moment waarop de wereld dacht dat het ‘klaar’ was, maar Karin voelde dat het pas begon. "Fysiek was ik een wrak. Ik kon mijn arm niet eens omhoog krijgen, kon amper een hand geven op de begrafenis van mijn vader. "Ik kon geen tas tillen, geen vaatwasser openen."

De emotionele pijn was nog zwaarder. "Ik voelde me intens eenzaam." In de steek gelaten. Niet gezien en niet gehoord." Haar familie was aan het rouwen, begreep haar proces niet. Overleven, dat was wat er gebeurde. "In mijn gezin probeerde ik alles draaiende te houden, maar ik had nauwelijks energie.” De zoektocht naar houvast begon. "Ik vond steun bij bondgenoten, mensen die het proces ook hadden doorgemaakt." En ik startte een jaartraining ‘Terug naar mezelf’. Wie ben ik nog? Wie ben ik na de kanker? Daar begon ik langzaam de puzzelstukjes te vinden."

Erkenning begint bij jezelf

Het moment dat ze voelde dat het weer goed zou komen, was tijdens een training over Talentfluisteren. De tranen rolden over mijn wangen. "Eindelijk kreeg ik woorden voor wat ik altijd al voelde." Ik werd erkend in wie ik was. En dat was de sleutel." Voor het eerst voelde ze geen breuklijn tussen wie ze was en wie ze wilde zijn. "Ineens kregen mijn zwaktes, de dingen waarvan ik dacht dat ze me tegenhielden, woorden." En met die woorden kwam erkenning. Niet van anderen, maar van mezelf."

De zoektocht naar binnen

Karin's verhaal is niet alleen een fysieke reis geweest, maar ook een diepgaande zoektocht naar zichzelf. Als hooggevoelig meisje, één van een tweeling, was ze altijd zoekend in de buitenwereld naar erkenning en bevestiging. Maar toen ze ziek werd, voelde ze dat ze het in zichzelf moest zoeken. Ze voelde dat dit voor haar de weg vooruit was. Jezelf vast te houden en lief te hebben, always en overal. Niet in je gezin van afkomst, niet in de ander, maar in jezelf.

Dit was haar ontdekkingstocht in Niemandsland, haar inzichten. Voor haar was dit een diep besef: gehoord en gezien worden is key, in alles. Ze ziet het terug in de (oncologische) zorg, in het onderwijs, in het leven. "Soms mogen we gewoon even stilvallen en voelen." Want mens zijn is soms ook gewoon heel heftig en pittig. Dat erkennen maakt het al zachter en draaglijker."

De kracht om anderen te zien

Dit besef draagt Karin nu uit in haar werk. Ze werkt met jongeren die vastgelopen zijn en herkent in hun verhalen iets van zichzelf. Ze ziet de glimpjes van waar ze naar zoeken, zoals ze dat ook bij zichzelf zag. Omdat ze zelf diep in haar vezels heeft ervaren hoe transformerend het kan zijn als iemand je écht ziet en hoort, kan ze hen begeleiden op een manier die verder gaat dan alleen advies. Ze biedt ruimte, erkenning en de veiligheid om te ontdekken wie ze zijn en waar ze naartoe willen.

Niemandsland als beweging

Project Niemandsland is een beweging die verhalen zichtbaar maakt. Verbinding is de kern. Niet één stem in de woestijn, maar een olievlek die zich verspreidt. Alleen lukt het niet, maar samen creëren we iets nieuws, een plek waar we niet verdwalen, maar elkaar vinden.

In 2015 kreeg ik, Eva, lymfeklierkanker. Na de behandelingen was ik ‘schoon’, maar voelde me verloren. Wat nu? Ik ontdekte dat velen deze worsteling kennen, maar dat er weinig over wordt gesproken, behalve over het leed.

Maar Niemandsland gaat niet alleen over leed. Het gaat over kracht, jezelf opnieuw ontdekken en hoe we als maatschappij omgaan met mensen die kanker overleven. Niet alleen overleven, maar voluit leven. Leven na kanker brengt uitdagingen die vaak onbesproken blijven. Hoe hervind je jezelf, fysiek, mentaal, in werk en relaties? Hoe zorgen we ervoor dat mensen na kanker weer volwaardig meedoen? Niemandsland opent dat gesprek. Over het erkennen van de schaduw en het vinden van nieuw licht.

Want verhalen dragen ons als alles wegvalt. Ze laten ons zien dat we niet alleen zijn. En soms is dat alles wat we nodig hebben om een nieuwe weg te vinden.

Karin van der Gun is één van die stemmen. Haar verhaal staat niet op zichzelf, maar is deel van een groeiend netwerk dat zichtbaar maakt wat er écht gebeurt na kanker, voorbij de heldenverhalen. Niemandsland is geen plek om te blijven, maar een doorgang. Een ruimte waar verhalen gehoord worden, zodat niemand er alleen doorheen hoeft te gaan.

Wil je deel uitmaken van Project Niemandsland en deze verhalen blijven ontvangen?

Elke zondag deel ik een nieuw verhaal, eerlijk en vol betekenis. Over leven na kanker en hoe beeldvorming de manier beïnvloedt waarop we kijken, praten en denken. Niet alleen mijn eigen verhaal, maar ook hoe we samen een nieuw narratief kunnen creëren. Schrijf je in voor The Stories of Eve en ontvang wekelijks een verhaal dat raakt en je anders laat kijken.