Ik ben Evelien, niet alleen kankerpatiënt, maar ook moeder, collega én jurist.

Kanker is iets wat ik heb meegemaakt, niet wie ik ben. En ik hoefde me niet te bewijzen, ik kreeg vertrouwen."

Het is dinsdagochtend. Evelien zit aan de keukentafel, samen met haar man. Haar telefoon ligt tussen hen in. Ze wachten op een belangrijk telefoontje: de uitslag van de PET-scan.

Als het goed is, betekent het dat haar borstkanker nog niet uitgezaaid is. Als het slecht is, verandert alles.

Buiten gaan kinderen naar school, binnen luisteren zij naar muziek. Er is rust. “Voor wie ons van buitenaf zou hebben gezien, leek het misschien alsof we een vrije dag hadden. Maar wij wisten: dit is het moment waarop alles kan kantelen.” Het telefoontje komt. De uitslag is goed. Evelien huilt. Voor het eerst.

De kracht van zelfkennis

“Vanaf het eerste moment dat ik de diagnose hoorde was ik rustig,” zegt ze. “Ik wist: dit is wat het is." "En wat er ook gebeurt, God zorgt voor mij.”

Die innerlijke rust werd haar anker, ook in de maanden die volgden. Want de behandelingen waren pittig: chemo, immuuntherapie, operatie, bestraling. Een compleet behandeltraject, en toch bleef Evelien in beweging. Letterlijk, door te wandelen, maar ook in haar werk. Ze bleef deels aan het werk, maakte weekplanningen en stelde dagelijkse doelen.

Niet vanuit bewijsdrang, maar omdat ze voelde: dit helpt. “Juist blijven werken gaf structuur en betekenis aan mijn dagen. Mijn werkgever gaf me het vertrouwen en de ruimte om mijn eigen weg te vinden. Dat is zeldzaam.”

Kanker is geen identiteit

Het beeld dat je met kanker alleen nog maar op de bank ligt, kaal, kotsend en uitgeput is hardnekkig. Ook in haar omgeving merkte Evelien dat mensen zich afvragen: “Werk jij nog?!”

Ze zegt: “Alsof je, op het moment dat je ziek bent, alleen nog maar die ziekte bént. Terwijl ik moeder ben, partner, collega. En ja,  óók iemand met kanker. "Maar dat is niet wie ik ben.”

Juist omdat haar werkgever haar als mens bleef zien, kon ze zelf ook mens blijven. Ze was niet ‘de patiënt’, maar Evelien. Met verantwoordelijkheden, grenzen en mogelijkheden. “We hebben vanaf het begin gezegd: we houden het gewone leven draaiende, voor ons gezin, en voor mijzelf." Dus maakte ik plannen. Elke dag weer. "Wat kan ik vandaag wél doen?”

Zelf de regie houden

Evelien nam zelf het initiatief in het contact met haar werkgever. Ze gaf aan wat ze dacht te kunnen, communiceerde eerlijk en helder en vroeg actief om feedback. “Je mag ook als je ziek bent verantwoordelijkheid nemen. En je mág van jezelf iets vragen. Niet omdat je moet presteren, maar omdat je wil blijven leven. In beweging blijven.”

Dat vraagt discipline, maar vooral zelfkennis. “Ik ben gewend om afspraken met mezelf te maken." En ik weet: als het niet lukt, dan lukt het niet. Maar ik wil het niet bij voorbaat opgeven.”

Een andere kijk op werk en kanker

Er rust nog steeds een taboe op werken tijdens kanker. Terwijl, zegt Evelien, het zo helpend kan zijn. “Ik had een baan die zich ervoor leende, collega’s die mij steunden, en ik voelde me mentaal sterk genoeg. Dan is het juist heilzaam om mee te blijven doen.”

Niet iedereen zal kunnen of willen werken tijdens ziekte en dat is helemaal oké. Maar haar ervaring leert: “Er is niet één manier om ziek te zijn. Ieder verhaal is anders. En elk verhaal verdient het om verteld te worden.”

Het afgelopen jaar

Inmiddels is Evelien klaar met haar bestralingen, haar immuuntherapie is bijna afgerond. De behandeling sloeg aan: er zijn geen kankercellen meer te vinden. En alsof dat nog niet genoeg is, heeft ze ook haar master Notarieel Recht onlangs afgerond. “De bevestiging kwam precies tegelijk met het einde van mijn behandelingen." Het voelde alsof twee fases samenkwamen.” Op LinkedIn schrijft ze:

"Juist tijdens ziek zijn kunnen werk of studie een fijne invulling geven aan je dagen." Vanuit mijn werk kreeg ik vertrouwen en ruimte, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. God gaf me de rust en kracht om dit allemaal te doorstaan. Voor nu mag de blik vooruit. "Geen zorgen voor de dag van morgen, geniet vooral van al het moois van vandaag."

Project Niemandsland

Project Niemandsland gaat over de tussenruimte. Over het niemandsland waarin je belandt wanneer de behandelingen achter de rug zijn, maar het leven nog niet terug is zoals het was. Het gaat over kracht, maar ook over kwetsbaarheid. Over opnieuw leren vertrouwen op je lichaam, je energie, je plek in de wereld.

De mensen die ik interview, zoals Evelien van den Brink, zijn onderdeel van een groeiende beweging van stemmen die laten zien wat er écht gebeurt voorbij de behandelkamer. Niet als held, niet als slachtoffer maar als mens. Met verhalen die ruimte maken voor twijfel, doorzetten, eerlijkheid en hoop.

Evelien is een van de ruim 900.000 mensen in Nederland die leven met of na een kankerdiagnose. Elke ochtend brengt ze haar kinderen naar school en gaat daarna aan het werk, terwijl ze omgaat met de fysieke en emotionele gevolgen van kanker. Haar verhaal laat zien wat er wél mogelijk is en wat het vraagt, van onszelf én van onze omgeving, om mensen volwaardig mee te laten doen na kanker.

Project Niemandsland is geen platform voor lotgenoten, maar een maatschappelijke beweging. Een uitnodiging aan werkgevers, collega’s, beleidsmakers en familieleden om het gesprek aan te gaan. Niet over ziekte, maar over leven. Hoe hervind je jezelf, fysiek, mentaal, in werk en relaties? En wat is er nodig om weer ruimte te voelen voor vertrouwen, verbinding en betekenis?

Wil je deel uitmaken van Project Niemandsland en deze verhalen blijven ontvangen?

Elke zondag deel ik een nieuw verhaal van een bondgenoot. Omdat de verhalen van anderen ons laten zien dat we niet alleen zijn. En soms is weten dat deze ervaringen bestaan genoeg om je eigen weg weer te vinden.

Misschien is het een idee

…om te kijken hoe jouw organisatie meer menselijkheid en nuance kan brengen in wat jullie zichtbaar maken.

Ben je bezig met een campagne, project of missie die diepgang verdient? En wil je ontdekken hoe je verhalen inzet die verbinden én zichtbaarheid geven aan onderwerpen die lastig bespreekbaar zijn, maar wél waardevol zodat je de maatschappelijke verandering in gang zet die nodig is?