Onderweg naar honkbal dacht ik ineens: wat als ik geen kanker had gehad?

Ik zit van de week in de auto met mijn jongste zoon van 13. We hebben het over vroeger. Over dat ik tien jaar geleden kanker kreeg. "Had ik dan een zusje gehad?" "Of een broertje," zeg ik. "Ja, ik had heel graag nog een derde gewild."

En dat ik door de behandelingen geen kinderen meer kon krijgen. We zijn onderweg naar honkbal. En terwijl hij naast me zit, dwalen mijn gedachten af. Terug naar die tijd. Ik had toen twee bedrijven in de opstartfase. Bakken met energie. Ambitie waar je u tegen zegt.

En ik denk stiekem even: Wat als ik geen kanker had gehad op mijn 39ste? Dan was mijn leven zó anders gelopen. Dan had ik kunnen bouwen. Mijn dromen laten uitkomen.

En dan glimlach ik weer even, want waarschijnlijk had ik ook dan nog veel te lang vastgezeten in patronen die helemaal niet gingen over echt leven.

Want ik werkte toen veel.

Waarschijnlijk had ik minder de urgentie gevoeld om écht te leven. Om te keuvelen. Te tuinieren. Te wandelen.

Een kop koffie te drinken zonder doel. Tussen het werken door. Misschien had ik dan nooit hardop durven zeggen wat ik nu wekelijks elke zondagochtend op LinkedIn deel.

Tien jaar geleden gaf kanker me niet alleen beperkte energie, onvruchtbaarheid
en het besef dat het leven eindig is. Het gaf me ook iets anders.

👉 Moed.

De moed om echt stil te staan. Om trouw te blijven aan wat voor míj klopt, ook als het lastig is.

De moed om mezelf opnieuw uit te vinden. Telkens weer. Om verwachtingen van anderen los te laten.

Mijn stem te gebruiken: openhartig, zacht én scherp.

Kanker was mijn wake-up call. Een uitnodiging om te voelen: waar wil ik zijn? met wie? en waarom?

Daarom vertel ik verhalen over leven met en na kanker van mezelf en anderen. Want kanker stopt niet bij een medische behandeling. Het verandert je blik. Op het leven. Op jezelf. Op de wereld.

En als we dát verhaal niet vertellen, blijft er iets waardevols onzichtbaar.
Ik geloof dat als we dat wél doen, samen, we een beweging kunnen maken.
Eentje waarin we niet alleen genezen, maar ook helen.

Want leven is ook ziekte. Ook dood. Ook onzekerheid.

En daar niet tegen vechten, maar ermee zijn, met alles wat er is, dat is soms de grootste vrijheid. Het leert ons leven met iets wat dieper klopt.

Daarom ben ik begonnen met Project Niemandsland Een plek waar we het andere verhaal vertellen.

Niet over ziek zijn, maar over leven. Over groei, kracht, kwetsbaarheid, en levenslust. Verhalen van mensen zoals Harry Verbunt, Wim van der Mark, Eva de Greef Sliep, Evelien van den Brink, Patricia Richards, Ronald Sluiter, Andreas Bouman, Karin van der Gun en alle anderen die nog komen.

Voel je je geroepen om jouw verhaal te delen? Ik ben nog op zoek naar mannen. Neem hier contact op. En dan vertel ik je er meer over.

En wil je elke zondag een verhaal ontvangen van mensen die de moed hebben hun eigen weg te gaan na kanker?