Andreas Bouman: Hoe hij werkt met wat wél kan
“Ik dacht: als ik niet meer van nut kan zijn, dan houdt het op.”
Ik spreek Andreas Bouman voor Project Niemandsland een tweede keer. De eerste keer ontmoetten we elkaar in mijn podcast 'Gewoon Eva', waar we spraken over wat het betekent om te leven met een chronische vorm van kanker.
Nu praten we opnieuw, dit keer over werk, over energie, en over wat er verandert als je functie na je diagnose niet meer past bij wie je bent.
Wat ik bewonder in Andreas is hoe hij met veerkracht en aanvaarding de regie opnieuw heeft opgepakt. Door creativiteit en initiatief vond hij een vorm van werken die klopt. Zonder zichzelf voorbij te lopen, en met oog voor wat wél kan.
Als werk niet meer vanzelf spreekt
Voor Andreas was werk altijd een bron van ritme, waarde en richting. Hij had een leidinggevende functie, een gezin, een leven dat klopte. Tot 4 jaar geleden, toen de diagnose viel: myelofibrose. Een zeldzame, progressieve vorm van beenmergkanker.
In korte tijd veranderde zijn lijf. Hij viel af, raakte zijn kracht kwijt, en kwam in een situatie terecht die hij zich nooit had kunnen voorstellen. “Ik had geen idee wat het betekende om ineens arbeidsongeschikt te raken." "Ik dacht: als ik niet meer van nut kan zijn, dan houdt het op.”
De eerste maanden waren rauw. Hij kon amper 200 meter lopen en stond onder zware medicatie. Werken? Onmogelijk. Denken aan de toekomst? Te ingewikkeld als je onder zware medicijnen zit.
Wat hielp, was een bezoek bij hem thuis van zijn werkgever. Er kwamen geen zakelijke vragen of druk. Alleen deze liefdevolle boodschap: "Je gaat pas weer werken als de bedrijfsarts het zegt." "Richt je eerst maar op beter worden."
Dat gesprek gaf ruimte. Niet alleen praktisch, maar ook mentaal. “Het haalde 30 procent van mijn zorgen weg." “Ik kon het parkeren en mijn energie steken in herstel.”
De aanloop naar herstel
Toen Andreas in 2021 de diagnose kreeg, voelde hij zich al maanden niet goed. Hij had geen eetlust, viel razendsnel af, en kreeg heftige pijn in zijn buik. Uiteindelijk bleek dat zijn bloedtoevoer naar de maag werd geblokkeerd door trombose, een gevolg van de myelofibrose. “Ik had zoveel pijn dat ik over de grond kroop, ik kon niet meer zitten, liggen of staan." "En ik viel 24 kilo af in één maand.”
Die eerste periode was vooral overleven. “Ik dacht: ga ik mijn kinderen, toen nog 8 en 11, verliezen? Ga ik mijn vrouw achterlaten?”
Wat hem hielp, was niet alleen medische behandeling, maar ook een gesprek met een vriendin waarin hij zijn angst voor de dood kon uitspreken. “Daarna viel er iets van me af. Het was alsof de donkere wolk oploste. Ik kon weer denken in kleine stappen: wandelen, buiten zijn, één maaltijd op een dag. "Het was het begin van aanvaarding.”
Die aanvaarding is wat hem sindsdien kenmerkt. Hij leeft bewuster, maakt keuzes vanuit gevoel, en richt zijn leven in op wat wél kan. En die lijn trok hij door naar zijn werk.
Na een paar maanden begon Andreas weer op te bouwen. Eerst een paar uur per dag, uiteindelijk weer fulltime. Hij keerde terug in zijn oude rol. Maar er klopte iets niet. Fysiek lukte het, maar mentaal liep hij compleet leeg. “Mijn filters waren weg." Ik kon minder hebben, had geen zin meer in de dagelijkse klachten van collega's.
"En ik ontdekte: ik vind leidinggeven eigenlijk helemaal niet leuk meer.” Wat volgt is een innerlijk conflict dat veel mensen zullen herkennen die opnieuw willen instappen na ziekte: blijf ik doen wat ik altijd deed? "Of ga ik iets anders doen?”
Een nieuw pad
In plaats van te blijven hangen in wat niet meer werkte, besloot Andreas te experimenteren. Hij begon het gesprek met zijn werkgever, maar vooral met zichzelf. Wat wil ik nog bijdragen? Waar krijg ik energie van? Wat past bij wie ik nu ben? Zo ontstond het idee voor Raaak Praaat, een podcast over mensgericht werken.
Hij nam initiatief, vond zijn opvolger voor zijn oude rol en kreeg de ruimte om zijn nieuwe plan te realiseren. “Ik had acht jaar lang credits opgebouwd." Dat hielp. Maar ik denk ook: ik kwam met een plan. "En ik was eerlijk over wat niet meer ging.”
Leven met een ander ritme
Vandaag leeft Andreas anders. Hij wandelt dagelijks 10 kilometer, werkt in zijn eigen ritme en leeft, zoals hij het zelf noemt, als een monnik. Geen alcohol. Vroeg naar bed. Structuur. En leuke dingen doen. “Ik werk nog steeds fulltime, maar wel op mijn manier." "En ik tel mijn uren niet, ik kijk naar energie.”
Zijn hele dagritme is daarop ingericht. Geen Zooms of Teams na het middaguur en wandelmomenten verspreid over de dag. “Ik werk verspreid, in blokken." "En ik zorg dat ik tijd heb om op te laden.”
Wat hij nu anders zou doen? “Ik zou eerder met collega’s praten." Eerder delen dat bepaalde dingen niet meer werken zoals voor de diagnose. En hulp vragen. "Toen dacht ik nog dat ik het zelf moest oplossen.”
Zijn advies voor anderen? “Neem het initiatief en blijf in gesprek, wees eerlijk." Ook als je denkt dat je lastig bent. "Juist dan.”
Wat Andreas laat zien
Het verhaal van Andreas is geen heldenverhaal. Het is een menselijk verhaal. Over vallen en opstaan. Over ruimte nemen en initiatief tonen. Over het gesprek aangaan, ook als je niet precies weet waar het naartoe gaat.
Hij laat zien dat je betekenis kunt houden, zelfs als je lijf niet meer meewerkt zoals vroeger. En dat werk, mits er ruimte is, ook bijdraagt aan herstel. Niet als prestatie, maar als plek van waarde.
En de podcast Raaak Praaat? Dat groeit inmiddels uit tot iets veel groters dan hij ooit had kunnen bedenken. De podcast is inmiddels zo succesvol dat mensen denken dat Raaak Personeel onderdeel is van Raaak Praaat, in plaats van andersom.
Project Niemandsland
Project Niemandsland gaat over de tussenruimte. Over het leven ná de behandelingen, als de stilte valt maar het leven nog niet vanzelf spreekt. Het is een beweging die ruimte maakt voor verhalen die niet passen in de hokjes van held of patiënt.
De mensen die ik, Eva, interview, zoals Andreas Bouman, zijn onderdeel van een groeiende beweging van stemmen die laten zien wat er écht gebeurt voorbij de behandelkamer. Niet als held, niet als slachtoffer, maar als mens. Met verhalen die ruimte maken voor openhartigheid, veerkracht en hoop.
Andreas is een van de ruim 900.000 mensen in Nederland die leven met of na een kankerdiagnose. Zijn verhaal laat zien hoe rauw én waardevol het kan zijn om je leven opnieuw vorm te geven, met minder houvast en meer vertrouwen. Hoe aanvaarding richting geeft aan werk, keuzes en betekenisvol leven.
Project Niemandsland is geen platform voor lotgenoten, maar een maatschappelijke beweging. Een uitnodiging aan werkgevers, collega’s, beleidsmakers en familieleden om het gesprek aan te gaan. Niet over ziekte, maar over leven. Hoe hervind je jezelf, fysiek, mentaal, in werk en relaties? En wat is er nodig om weer ruimte te voelen voor vertrouwen, verbinding en betekenis?
Wil je deel uitmaken van Project Niemandsland en deze verhalen blijven ontvangen? Elke zondag deel ik een nieuw verhaal van een bondgenoot. Omdat de verhalen van anderen ons laten zien dat we niet alleen zijn. En soms is weten dat deze ervaringen bestaan genoeg om je eigen weg weer te vinden.
Misschien is het een idee…
…om te kijken hoe jouw organisatie meer menselijkheid en nuance kan brengen in wat jullie zichtbaar maken.
Ben je bezig met een campagne, project of missie die diepgang verdient? En wil je ontdekken hoe je verhalen inzet die verbinden én zichtbaarheid geven aan onderwerpen die lastig bespreekbaar zijn, maar wél waardevol zodat je de maatschappelijke verandering in gang zet die nodig is?
