Kanker discrimineert niet: Over onmacht, cynisme en de moed om het leven toe te laten, ook als het pijn doet.

Er zijn weinig gebeurtenissen die ons zo rauw met onze kwetsbaarheid confronteren als kanker. Soms komt het dichtbij, bij mensen die je kent. Soms lees je het in het nieuws. Een jong stel, vol plannen, een eerste kindje onderweg. En ineens: uitgezaaide kanker.

Kanker kijkt niet naar je afkomst, je leeftijd of je dromen. Er zijn weinig gebeurtenissen die ons zo rauw met onze kwetsbaarheid confronteren als kanker.

Het is geen ziekte die kijkt naar je afkomst, je leeftijd, je plannen of idealen. Het maakt geen onderscheid. Kanker vraagt niet of je gelovig bent, of je kinderen hebt, of je net aan een nieuw hoofdstuk begonnen bent.

Het komt, soms uit het niets, en het raakt mensen in alle fasen van hun leven.Ik zie het om me heen, en ik heb het zelf meegemaakt.

Het raakt baby’s die nog maar net hun eerste woordjes brabbelen, terwijl ouders vol verwondering toekijken. Het raakt tieners die hun vleugels uitslaan, die zich losmaken, grenzen verkennen, dromen van hun eerste festival of verre reis.

Het raakt studenten, die net hun eigen kamer hebben, die zich voor het eerst afvragen wat ze willen betekenen voor de wereld. Het raakt ouders die zich door de dagen haasten, met werkafspraken, zwemles, boterhammen smeren, sokjes in de was en een hoofd dat nooit helemaal stil is.

En het raakt mensen die eindelijk richting hun pensioen bewegen, met tijd in het vooruitzicht voor alles wat al zo lang op hen wachtte. En dan, in plaats van vrijheid, een diagnose.

Kanker kent geen grenzen. Het stopt je niet in een hokje, maar haalt je er juist bruut uit. Misschien is dat waarom het zo menselijk voelt. Omdat het geen onderscheid maakt, maar ons allemaal terugbrengt tot dat wat we delen: ons sterfelijke bestaan.

Toch begint daar ook het verschil. Niet in wie het overkomt, maar in hoe we ermee omgaan. Sommige mensen trekken zich terug, anderen zoeken houvast in verklaringen. De coronaprik. Trauma’s. Niet je zielspad lopen. Gewoon pech.

Onmacht zoekt een uitweg, en soms neemt die de vorm aan van woede, cynisme of wantrouwen. Cynisme kan voelen als een overlevingsstrategie, een manier om grip te houden op iets dat veel te groot is om te bevatten. En ik begrijp dat. Echt. Ik ben daar ook geweest.

Na de diagnose lymfeklierkanker belandde ik zelf in wat ik Niemandsland ben gaan noemen. De tussenruimte waarin je alles even loslaat. Waar je het leven niet meer vertrouwt. Waar je schouders zwaarder voelen dan ooit. Waar niets meer vanzelfsprekend is en je je afvraagt of het ooit nog wordt zoals het was.

Toch besloot ik, ergens onderweg, om het anders te doen. Niet omdat ik wist hoe, maar omdat ik voelde dat ik nog leefde. Niet harder worden, maar eerlijker. Niet vluchten, maar blijven. Niet verstenen, maar schrijven. Delen.

Ik koos ervoor om de regie te nemen over wat ik nog wél kon dragen. Niet over mijn lijf, niet over de uitkomst, maar over de betekenis die ik eraan wilde geven.

En dat doe ik door verhalen te vertellen. Van mezelf, en van anderen. Omdat verhalen ons mens maken. Omdat ze ruimte openen voor zachtheid, voor waarheid, voor herinnering. Omdat ze iets in beweging brengen ook als alles stil lijkt te staan.

Verhalen als medicijn. Als licht in tijden van onmacht en cynisme. Als dragers van hoop. Voor het leven.

Over Project Niemandsland

Deze blog is onderdeel van Project Niemandsland, een groeiende beweging die het gesprek opent over leven na kanker. Niet perse over de behandeling, maar over wat komt daarna. Over de stilte die valt als iedereen denkt dat je weer verder kunt, terwijl jij nog zoekende bent.

Project Niemandsland is ontstaan uit mijn eigen ervaring en de herkenning die daarop volgde. Inmiddels delen steeds meer mensen hun verhaal, niet om het op te lossen, maar om zichtbaar te maken wat vaak ongezegd blijft.

Het is geen platform voor lotgenoten, maar een uitnodiging tot gesprek. Met zorgprofessionals. Werkgevers. Beleidsmakers. En met jou.

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Schrijf je in voor The Stories of Eve, een wekelijkse mail met verhalen die het leven na kanker zichtbaar maken.