"Ik weet echt niet wat ik moet zeggen." Over de kloof tussen kanker en de buitenwereld.
"Mensen die in de supermarkt hun buurvrouw zien, de vrouw die kanker heeft gehad en dan hup dat gangpad met de cup-a-soep induiken. "Doen alsof je haar niet ziet, gewoon omdat je geen idee hebt wat je moet zeggen."
Eva Striep is verpleegkundige in op de oncologieafdeling in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Ze werkt dagelijks met mensen die ongeneeslijk ziek zijn of zich in de nasleep van kanker bevinden. Ze heeft een grote rol in palliatieve en terminale zorg en staat iedere dag dicht bij de dood. Ze ziet wat het met patiënten doet, maar vooral ook hoe de buitenwereld ermee omgaat, of beter gezegd, er juist niet mee omgaat.
Twee keer kanker, twee keer opnieuw starten: Hoe veerkracht en kwetsbaarheid samenkomen
In gesprek met Wim van der Mark, die tot twee keer toe kanker heeft gehad, vertelt hij hoe deze ziekte niet alleen zijn lichaam, maar ook zijn kijk op het leven veranderde. Hij deelt over zijn verzet en acceptatie van de ziekte en de effecten.
Het verlies van een oude identiteit en het vinden van een nieuwe manier van leven. Hoe hij leerde omgaan met de leegte na zijn diagnose en waarom verbinding de krachtigste verandering in zijn leven werd.
"No one can promise you tomorrow, waarom juist dát besef je leven verandert.
In gesprek met Harry Verbunt ontdekken we hoe leven met kanker niet alleen gaat over overleven, maar over regie nemen. Over keuzes maken in je zorgtraject, mentale lenigheid en waarom de patiënt écht centraal moet staan.
Waarom ik nog steeds aan die rode duivel denk, bijna 10 jaar later
Ze doet haar handschoenen aan, heel zorgvuldig. Ze opent de doos, en ik zie een zak vloeistof met een zwart-wit doodskop.
Echt zo'n moment dat je denkt: “What the hell is dit, dit is echt bloedserieus.”
Ze pakt de zak eruit en vraagt: "U bent E.A. Visser, geboren op 10-02-1976?"
"Ja, dat ben ik," zeg ik tot 4 x terwijl ik sterk probeer te blijven. Ik voel me allesbehalve sterk.
Ik voel me als een schaap dat naar het slachthuis wordt gebracht.
Dit is waarom het geen zin heeft om te zoeken naar de schuldige van kanker
Sommigen zeggen dat boosheid de oorzaak is van kanker.
Anderen geloven dat het komt doordat je niet je zielspad volgt.
Weer anderen zeggen dat het gewoon pech is.
Misschien hebben al deze mensen gelijk.
Misschien hebben ze allemaal ongelijk.
Maar doet het er echt toe?
Zorg vanuit verbinding en kracht: Hoe Oh My Mood een nieuw geluid laat horen in de geestelijke gezondheidszorg via LinkedIn
“Labels en diagnoses suggereren vaak dat er één 'normale' manier van functioneren is. Het willen voldoen aan deze norm is juist vaak de oorzaak van onrust en onzekerheid.”
Deze uitspraak van Rebekka Folkers, psycholoog bij Oh My Mood, is er zo een die blijft hangen. Het raakt precies aan wat mij inspireert in hun visie: geen hokjesdenken en zeker geen rigide kaders. Labels zijn handig om richting te geven, maar zeg nou zelf, wie wil er nou vastzitten in een hokje?
Bij Oh My Mood gaat het juist om de mens achter het label, om kracht, verbinding en durven kijken naar wat echt belangrijk is.
Wat doe je als de wereld zich keert en de onrust je huiskamer binnenkomt?
Wat doe je als de wereld zich keert en de onrust je huiskamer binnenkomt?
Hoe blijf je verbonden met anderen, terwijl alles om je heen lijkt te polariseren?
De laatste weken voelt het nieuws zwaar. Ik heb er vorige week nog over gedeeld. De apocalyptische beelden van overstromingen in mijn geliefde Spanje zijn er nog steeds. In Valencia, waar de autoriteiten vooral naar elkaar wijzen en georganiseerde hulp hierdoor traag op gang komt.
Wat er gebeurde toen ik op het randje van de dood balanceerde
Het is pikkedonker en ik adem met lichte paniek in en uit. Ik doe mijn ogen dicht en wacht tot het overgaat.
De steken in mijn borst zijn onverdraaglijk. Ik blijf rustig in- en uitademen... en hoop dat de pijn minder wordt.
Waarom gebruiken we oorlogstaal als we het hebben over kanker, de koningin van de ziektes?
Ik voel me verdoofd.
Het is zaterdagochtend 8:00 en ik maak me klaar om naar de spinningles te gaan.
Normaal gesproken begroet ik mijn medespinners tijdens het wachten voordat de deur naar de zaal opengaat.
Dit keer niet. Ik zonder me af. Ik heb totaal geen behoefte aan gezelligheid.
Ik begin direct te fietsen.
Komt het door het feminisme dat jonge vrouwen nu massaal voor de rol van "tradwives" kiezen?
Een paar weken geleden schreef ik in een post op linkedIn over hoe Corry Tendeloo eind jaren 50 voor alle vrouwen in Nederland heeft gezorgd dat we over onze eigen financiën mogen beslissen en we niet meer worden ontslagen als we trouwen.
Zodat we geen tweederangsburger meer zijn maar we autonoom kunnen kiezen wat we zelf willen. En we niet meer worden gedwongen om achter het aanrecht te staan om voor onze man en kinderen te zorgen.