Wat doe je als de wereld zich keert en de onrust je huiskamer binnenkomt?
Hoe blijf je verbonden met anderen, terwijl alles om je heen lijkt te polariseren?
De laatste weken voelt het nieuws zwaar. Ik heb er vorige week nog over gedeeld. De apocalyptische beelden van overstromingen in mijn geliefde Spanje zijn er nog steeds. In Valencia, waar de autoriteiten vooral naar elkaar wijzen en georganiseerde hulp hierdoor traag op gang komt.
Waar aan de andere kant van de Atlantische Oceaan mensen hun vertrouwen leggen in een leider die ons meer verdeelt dan verbindt.
En dan, door het conflict in het Midden-Oosten, een opleving van haat – niet ver weg, maar hier, heel dichtbij op onze stoep in Amsterdam.
Elke avond voel ik de moedeloosheid zwaarder drukken op mijn borst. We zitten samen op de bank en ik kijk naar mijn man. Ik ken hem al 25 jaar en hij was altijd fervent “nieuwszuiger.”
Sinds 7 oktober is hij gestopt. Ook nu zit hij zwijgend op de bank en scrollt langs nietszeggende posts en verdooft zichzelf omdat wat er gebeurt te pijnlijk is.
In onze familie stroomt Joods bloed, en met elk nieuwsbericht voelt de dreiging dichterbij. Familie uit Israel stuurt berichten: “Zijn jullie ok?"
Amsterdamse vrienden sturen boze berichten omdat ze zich niet gehoord en onveilig voelen. Onze jongens merken het, maar vragen niets en trekken zich terug, op hun playstation.
En ik merk dat ik zelf steeds verder in een moedeloze leegte zak, zoekend naar een sprankje hoop en wil alles tot op het bot uitzoeken. Wat is het echte nieuws?
Hoe zit dit allemaal nou precies?
En dan zie ik dat filmpje:
– “Ben je Joods? Zeg op, ben je Joods” – ik voel me verstarren en de tranen springen me in de ogen.
Ik begrijp mijn man nu meer dan ooit, waarom hij nooit openlijk deelt wat zijn achtergrond is.
Omdat het gevaarlijk is. Omdat die dreiging er ALTIJD is.
In mijn kennissenkring is er verdeeldheid om het conflict in het midden-oosten. Een conflict wat veel lagen kent en waarvan wij zonder alles echt te kennen en te voelen een kamp kiezen.
Ik wil niet kiezen.
Want in tijden van verdeeldheid is het zo verleidelijk om elkaar los te laten. Om ons terug te trekken in onze eigen waarheid, waar het veilig voelt. Maar dat pad, hoe verleidelijk ook, leidt alleen maar tot verdere verwijdering.
Het vraagt om moed. Moed om juist nu in de grijstinten te blijven staan, om niet weg te kijken, en om het gesprek open te houden. Moed om je hart open te stellen voor mensen die anders denken, voelen of geloven dan jij.
Daarom geloof ik in verhalen delen vanuit ons hart, ondanks je achtergrond.
Zodat we blijven voelen dat we allemaal mensen zijn. Allemaal.
