Twee keer kanker, twee keer opnieuw starten: Hoe veerkracht en kwetsbaarheid samenkomen

"Ik had altijd een schild op." Dat heb ik jarenlang strak gehouden, ik liet geen emoties toe, ik huilde niet. Maar toen ik echt losliet, kwam die zachtheid vanzelf. "En nu merk ik dat ik daar helemaal in aan het groeien ben."

In gesprek met Wim van der Mark, die tot twee keer toe kanker heeft gehad, vertelt hij hoe deze ziekte niet alleen zijn lichaam, maar ook zijn kijk op het leven veranderde. Over verzet en acceptatie, het verlies van een oude identiteit en het vinden van een nieuwe manier van leven. Hoe hij leerde omgaan met de leegte na zijn diagnose en waarom verbinding de krachtigste verandering in zijn leven werd.

“Hoe kan het mij nou overkomen als gezond levende, fitte man die niet drinkt, niet rookt en geen vlees eet, dat ik tot twee keer toe kanker kreeg? Ik snapte het eerst helemaal niet. Maar als ik erop terugkijk, snap ik het heel goed.

De eerste keer toen Wim de diagnose hoorde wist hij niet wat hem overkwam. De tweede keer was het niet alleen fysiek zwaar, maar veranderde het ook de manier waarop hij naar zichzelf keek.

Verzet en acceptatie

"In het begin was er ongeloof." Hoe kan dit nou? Ik ben gezond, ik leef goed, ik doe alles wat moet. "Maar als ik erop terugkijk, dan geloof ik dat ik nu precies ben wie ik moet zijn."

Dat betekent niet dat hij zich er zomaar bij neerlegde. Wim vocht ervoor om weer zijn vroegere energieniveau terug te krijgen. Na de eerste keer, nu 9 jaar geleden, wilde hij koste wat kost doorgaan met zijn werk, zijn trainingen, zijn actieve leven. "Ik stortte helemaal in elkaar."

Ik had kankervermoeidheid, maar ik wist dat toen nog niet. Ik ging weer werken, gaf trainingen, maar na een paar dagen lag ik op de bank voor pampus. "Geen energie om iets te zeggen, geen aandacht voor mijn gezin, niks."

Zijn arbeidsongeschiktheidsverzekering bood hem een coach aan. Iemand die zelf ook kanker heeft gehad. "Ja, natuurlijk deden ze dat ook voor zichzelf, want dan hoefden ze minder uit te keren, maar voor mij was het misschien ook wel een fijne gedachte."

Die coach stelde hem een confronterende vraag: "Als je een halve dag training geeft, hoeveel impact heeft dat vergeleken met een hele dag?" "Ik dacht na en zei: eigenlijk net zoveel."

Dat veranderde zijn houding. Wim verkocht de training voor halve dagen, voor drie kwart van de prijs. "Klanten vonden het fantastisch." Ze waren maar een halve dag kwijt en bereikten vrijwel hetzelfde resultaat.

En ik? Ik werkte minder, maar verdiende bijna hetzelfde. Uiteindelijk kwam ik met de verzekering tot de conclusie dat ik maar 30% uitkering nodig had in plaats van 50%. Zij blij, ik blij.

Maar erkennen dat ik niet meer die fitte, onvermoeibare man was? "Dat vond ik ongelooflijk moeilijk."

Een nieuwe realiteit

Wim had zich altijd geïdentificeerd met zijn fitheid, met zijn energie en prestaties. "Dat heb ik gewoon enorm bestreden met alles wat ik had. Ik ging nog gezonder eten, nog meer sporten.

Toen ik vorig jaar opnieuw kanker kreeg, begon ik me ook te verdiepen in spirituele dingen om beter te begrijpen en accepteren wat er gebeurd was

Wat ik inzag? "Dat ik moeilijk nee kon zeggen tegen klanten. Dat ik mezelf wegcijferde. Dat ik me identificeerde met resultaten en dat heb ik losgelaten."

"Wat veranderde er?" Die verbinding. Opeens verschijnen er mensen in mijn leven die ik vroeger niet begreep. En nu weet ik: die mensen begrijp ik nu wel. Het is die enorme verbindingskracht die kwetsbaarheid met zich meebrengt. "En dat is nieuw voor mij."

Afgelopen december gaf ik met lood in mijn schoenen een presentatie op een bijeenkomst over feminien en masculien leiderschap, een sessie over wat mij overkomen is en over verbinding via kwetsbaarheid. 

Ik begon met rug naar de zaal en keek in de grote spiegel en zei tegen mezelf: "Ik was altijd een goede trainer, maar wat moet ik nu zeggen?" Dat ik een man zonder testosteron ben? Dat ik weer even genezen ben, maar hoelang? "Ik weet niet meer wie ik ben."

En toen draaide ik me  om. "En was volkomen ontspannen." En de mensen in de zaal? Die zaten daar met tranen in hun ogen. "Wat gebeurt hier?"

Daarna was er een echte dialoog met de zaal, een kwetsbare dialoog. Sommige deelnemers gingen ook voor de spiegel in een kwetsbare dialoog met zichzelf. Terwijl de groep toekeek. Dit werkte zo helend.

Jarenlang had Wim een pantser op, hij liet geen emoties toe. Tijdens een NLP-oefening, heel lang geleden, moest hij zichzelf voorstellen als volledig kwetsbaar voor een groep. "Ik viel gewoon flauw." Mijn lijf kon het niet aan. Zo diep zat dat schild ingebakken. "De angst om echt te laten zien wat er onder zat." Maar nu laat hij alle schilden zakken. En in plaats van flauw te vallen, blijft hij staan en laat zich in zachtheid zien.

Zachte mannelijkheid

Wim heeft iets ontdekt over zichzelf wat hij vroeger misschien niet had toegelaten: zijn zachtheid. "Ik had altijd een schild op." Dat heb ik jarenlang strak gehouden, ik liet geen emoties toe, ik huilde niet. Maar toen ik echt losliet, kwam die zachtheid vanzelf. "En nu merk ik dat ik daar helemaal in aan het groeien ben."

Het beeld van mannelijkheid dat hij lang had vastgehouden, is veranderd. "Mijn vader was een sterke man, en op zijn sterfbed zag ik hem zacht worden." Ik was daar zo trots op. En nu zie ik dat ik datzelfde proces doormaak, maar niet op mijn sterfbed maar in mijn volle leven. Ik leer dat echte kracht niet zit in groot en sterk zijn, maar in durven voelen, in kwetsbaar zijn. Dat is iets wat veel mannen niet doen. We praten er niet over. "Maar ik wel."

Een nieuw begin

"Ik ben niet meer de Wim die ik was." En dat is oké. Ik leef nog steeds, maar ik leef anders. Ik heb geleerd dat mijn waarde niet zit in hoe hard ik werk of hoeveel energie ik heb, maar in wie ik ben als mens. In hoe ik anderen ontmoet, hoe ik verbind, hoe ik luister en deel.

Ik weet niet hoe lang ik nog heb, maar niemand weet dat. Wat ik wel weet, is dat ik in het hier en nu mijn leven leef zoals het voor mij klopt. Niet als de man die ik ooit was, maar als de man die ik nu ben.

Zonder oordeel kijken

"Wat ik mensen graag wil meegeven is dat als er dingen op je pad komen waardoor je je slachtoffer voelt, is dat natuurlijk heel begrijpelijk." Maar probeer daar toch liefdevol naar te kijken. Zonder oordeel.

Niet dat het fout is. Natuurlijk wil je dat het niet gebeurd was. Dat wil ik met die kanker eigenlijk ook. Ik had het liever willen leren zonder kanker, maar ik weet nu dat ik dat niet gekund had."

Dankjewel, Wim, voor je openheid. Je verhaal laat zien hoe diep transformatie kan gaan. Niet alleen fysiek, maar ook in de manier waarop je het leven benadert. Je bent een inspirerend voorbeeld van hoe veerkracht en kwetsbaarheid hand in hand kunnen gaan. Jij laat zien dat kracht niet zit in het vasthouden aan wie je was, maar in het omarmen van wie je bent geworden.

Over Project Niemandsland

Project Niemandsland gaat over de tussenruimte. Over het leven ná kanker, als de behandelingen voorbij zijn, maar het leven nog niet vanzelf spreekt. Het is een beweging die ruimte maakt voor verhalen die niet passen in de hokjes van ‘patiënt’, ‘overlever’ of ‘held’.

De mensen die ik interview, zoals Wim van der Mark, maken die tussenruimte zichtbaar. Niet vanuit slachtofferschap of heroïek, maar vanuit menselijkheid. Ze vertellen over wat het leven van hen vroeg en wat het hen gaf.

Wim kreeg twee keer kanker. Hij verloor niet alleen zijn gezondheid, maar ook het beeld dat hij van zichzelf had. Hij leerde wat het betekent om opnieuw te beginnen. Niet als de man die hij ooit was, maar als de man die hij nu is. Kwetsbaar. Open. Zacht. En juist daardoor krachtig.

Project Niemandsland is geen lotgenotengroep, maar een maatschappelijke beweging.
Een uitnodiging aan collega’s, werkgevers, beleidsmakers, vrienden en familie om het gesprek aan te gaan. Openhartig. Niet over de ziekte an sich , maar over het leven daarna.

Hoe hervind je jezelf in werk, relaties, keuzes? Wat verandert er in hoe je kijkt, voelt, leeft? En wat heb je nodig om echt weer te kunnen zijn? Met deze verhalen openen we die ruimte. Voor nuance, voor herstel, voor betekenis.

Wil je deel uitmaken van Project Niemandsland en deze verhalen blijven ontvangen?
Elke zondag deel ik een nieuw verhaal van een bondgenoot. Omdat we soms pas herkennen wat we zelf voelen, als een ander het uitspreekt. Soms is dat al genoeg om je eigen weg weer te vinden.

Misschien is het een idee…

…om te kijken hoe jouw organisatie meer menselijkheid en nuance kan brengen in wat jullie zichtbaar maken. Ben je bezig met een campagne, project of missie die diepgang verdient?

En wil je ontdekken hoe je verhalen inzet die verbinden én zichtbaarheid geven aan onderwerpen die lastig bespreekbaar zijn, maar wél waardevol zodat je de maatschappelijke verandering in gang zet die nodig is?