Dit is waarom het geen zin heeft om te zoeken naar de schuldige van kanker

Sommigen zeggen dat boosheid de oorzaak is van kanker.
Anderen geloven dat het komt doordat je niet je zielspad volgt.
Weer anderen zeggen dat het gewoon pech is.

Misschien hebben al deze mensen gelijk.
Misschien hebben ze allemaal ongelijk.

Maar doet het er echt toe?

Want hoe leef je als je weer bent genezen?
Hoe leef je als je de dood in de ogen hebt gekeken?
Hoe leef je als het vertrouwen in je lichaam weg is en je niet verder kunt plannen dan vandaag?

Dan leef je in het nu.
Dankbaar, omdat je leeft.
Ontheemd, omdat alles waar je in geloofde niet waar blijkt te zijn.

Ik begrijp het. Verklaringen geven houvast.
In een wereld waar we steeds meer tegenover elkaar staan, zoeken we zekerheid in wat we denken dat waar is.
Maar wat ik heb geleerd, is dit: verklaringen brengen je niet verder.
Ze maken je blik star en houden je gevangen in wat je denkt te weten.
Maar wat mij duidelijk is geworden, is dat we juist zoveel niet weten.

Sinds ik 9 jaar geleden kanker heb gehad, kies ik ervoor om mijn eigen stem te volgen zonder uit contact met de ander te gaan.
Het klinkt misschien idealistisch of zelfs naïef.
Maar dat is het niet.

Want het vraagt moed om niet mee te gaan in de verdeeldheid, om je niet te laten verleiden door verklaringen die je vastzetten.
Het vraagt kracht om je eigen weg te kiezen, zonder het perfecte antwoord te zoeken.

Mijn wens voor 2025 is dan ook misschien niet sexy.
Het is zeker niet wat trending is.
Maar het is wat we nodig hebben:
Dat we minder verklaren en meer luisteren.
Dat we minder oplossen en meer aanwezig zijn.
Dat we minder tegenover elkaar staan en meer verbinding zoeken.

Het is niet makkelijk.
Maar soms is dat alles wat iemand nodig heeft: een ander die er is.

Wat is jouw wens voor 2025?