“Labels en diagnoses suggereren vaak dat er één 'normale' manier van functioneren is. Het willen voldoen aan deze norm is juist vaak de oorzaak van onrust en onzekerheid.”

Deze uitspraak van Rebekka Folkers, psycholoog bij Oh My Mood, is er zo een die blijft hangen. Het raakt precies aan wat mij inspireert in hun visie: geen hokjesdenken en zeker geen rigide kaders. Labels zijn handig om richting te geven, maar zeg nou zelf, wie wil er nou vastzitten in een hokje?

Bij Oh My Mood gaat het juist om de mens achter het label, om kracht, verbinding en durven kijken naar wat echt belangrijk is.

Wat doe je als de wereld zich keert en de onrust je huiskamer binnenkomt?

Hoe blijf je verbonden met anderen, terwijl alles om je heen lijkt te polariseren?

De laatste weken voelt het nieuws zwaar. Ik heb er vorige week nog over gedeeld. De apocalyptische beelden van overstromingen in mijn geliefde Spanje zijn er nog steeds. In Valencia, waar de autoriteiten vooral naar elkaar wijzen en georganiseerde hulp hierdoor traag op gang komt.

Het is pikkedonker en ik adem met lichte paniek in en uit. Ik doe mijn ogen dicht en wacht tot het overgaat.

De steken in mijn borst zijn onverdraaglijk. Ik blijf rustig in- en uitademen... en hoop dat de pijn minder wordt.

Ik voel me verdoofd.


Het is zaterdagochtend 8:00 en ik maak me klaar om naar de spinningles te gaan.

Normaal gesproken begroet ik mijn medespinners tijdens het wachten voordat de deur naar de zaal opengaat.

Dit keer niet. Ik zonder me af. Ik heb totaal geen behoefte aan gezelligheid.

Ik begin direct te fietsen.

Een paar weken geleden schreef ik in een post op linkedIn over hoe Corry Tendeloo eind jaren 50 voor alle vrouwen in Nederland heeft gezorgd dat we over onze eigen financiën mogen beslissen en we niet meer worden ontslagen als we trouwen. 

Zodat we geen tweederangsburger meer zijn maar we autonoom kunnen kiezen wat we zelf willen.  En we niet meer worden gedwongen om achter het aanrecht te staan om voor onze man en kinderen te zorgen.